قطرات اشک رو گونه های سردم

اگه پایین میومد گریه میکردم

من دل شکسته و تنها و خسته

چرا غم تو قلب من یه عمر نشسته

توی پاییز پر از درد و جدایی

دل من بخون نشست خدا کجایی

لحظه های پر طپش میان و میرن

سراغی از من و قلبم نمیگیرن

این همون دردیه که منو شکسته

درای این قفسم همیشه بسته

نیمه جون و بی رمق یه جا میشینم

خط پایان رو دارم خودم میبینم

خسته

تنها

بی رمق...از نفس افتاده

شب تاریک و سکوت جاده و مسافری

که تمام زندگیش را بر دوش گرفته

و می رود

تا جایی بیابد که بی ترس از

نگاه دیگران و حرف مردم

کوله بار از دوش بر زمین بگذارد

و دردهایش را فریاد بزند

تمام زندگیش توی کوله بار

یک عکس

که پشتش نوشته:

دوستت دارم عشقم......

قاصدک جان!

                          خوش خبر باشی ای کاش

 

حال او خوش باشد

 

                                    تو دگر راحت باش

قاصدک جان!

                                    از من خبری هیچ مبر

گر ز من او پرسید

                               تو بگو حرفی دگر

قاصدک

                                    تو بگو خوب و دلش سر شاد است

غم ندارد هیچ هیچ

                            دور او آباد است

قاصدک

                               نگو خاکستر شد همهء حاصل من

مگو هرگز به او

                                 که دل وبرانه شد دگر منزل من

عاشقی رسم و ره مردان شد

عاشقی قسمتی از ایمان شد

عاشقی اول انسان سازیست

عاشقی درس دل و قرآن شد

عاشقی گر نبود دل به چکار

عاشقی فرق من و حیوان شد

عاشقی را حقیقت جویی ست

مایهء حرمت هر انسان شد

عاشقی باعث فخر آدم

هدیهء خالق انس و جان شد

عاشقی در دل آتش رفتن

همچو پروانه بحق قربان شد

ای مرگ بیا کز زندگی من سیرم

عمریست که با خودم درگیرم

صد حیف جوانیم چنین گشت تباه

حاصل عمرم و دنیای خودم گشت سیاه

خیری ندیده ام از این دوروز دنیا

هرگز نبوده ام چشم به راه فردا

هرگز نشدم ز دست بختم دلشاد

هرگز نشدم ز دست غمها آزاد

هرگز دستی به گرمی دستم نگرفت

هیچ کس سراغی ز بود و هستم نگرفت

دلتنگ منو این دل من کس نشده

برای من هیچ کس دلواپس نشده

با این دل من یار بجز غصه نبود

شعری برای من بجز غم نسرود

بسم الله الرحمن الرحیم